จดหมายฉบับที่ 101

คนดี

นานแล้วที่เราไม่ได้คุยกัน

ฉันยังไม่ได้เล่าให้เธอฟังว่า ต้นแก้วที่เคยออกดอกขาวพร่างให้สูดกลิ่นยามดึกต้นนั้น

มันตายแล้ว

กิ่งก้านไร้ชีวิตของมันมองเห็นเป็นเส้นสีดำในยามดึก

ไม่มีกลิบดอกเล็กๆ ปลิวเข้ามาปูพื้นระเบียงห้องของฉันอีก

แต่ฉันยังจำกลิ่นแก้วได้ดี

หลายปีที่ผ่านมา เราเคยเขียนจดหมายถึงกันมากมาย

ทุกฉบับมีเรื่องราวในชีวิตของเราแฝงอยู่

บางประโยคมีเสียงหัวเราะของฉัน

บางย่อหน้ามีน้ำตาของเธอ

บางบรรทัดมีเรื่องเหลวไหลที่เราต่างเคยกระทำ

เราเคยเขียนจดหมายบางฉบับด้วยดินสอ นานวันเนื้อความก็ลบเลือนไป

แต่ฉันยังจดจำเรื่องเล่าเหล่านั้นได้ดี

เธอยังจำเพลงที่ฉันเคยร้องให้ฟังได้ไหม
....เราและเธอ
อยู่ไกลแสนไกลกัน
ความผูกพันเหมือนดังว่าติดตรึง
ใจเจ้าลอยคล้อยตามสายลมตึง
บอกคิดถึงเฝ้ารำพึงกับใบไม้......

ทุกวันนี้ยังมีใครส่งความคิดถึงกันทางไปรษณีย์อยู่บ้างนะ

เราอ่านอีเมล์ของใครต่อใครทุกวัน

อ่านเรื่องราวข่าวสารต่างๆ ผ่านอักษรประดิษฐ์สารพัดรูปแบบ

เธอยังจำลายมือของฉันได้หรือเปล่า

สมัยเด็ก ๆ เวลาฉันเล่าเรื่องอะไรให้ใครฟัง หรือพูดอะไรที่ต้องการสื่อความรู้สึกมากมาย

ฉันชอบใช้คำว่า ร้อย ....ร้อยนั้น ร้อยนี้ ทั้งที่ความจริงอาจมีไม่กี่สิบ
คงเป็นอารมณ์อยากโม้แบบเด็กๆ หรือเราอาจจะเชื่อว่ามันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ก็ได้

หิวจังเลย อยากกินขนมสักร้อยอัน

หนูมีเพื่อนเล่นที่โรงเรียนตั้งร้อยคน

คิดถึงจัง ไม่ได้เจอกันมาตั้งร้อยปีแล้ว

........

เมื่อก่อน เราเขียนจดหมายคุยกันมากมาย

ฉันไม่เคยนับจำนวนเลยสักครั้ง

เช่นเดียวกับไม่เคยนับความคิดถึง

แต่ถ้ามีใครถาม ฉันคงตอบว่า ฉันเขียนมาแล้วเป็นร้อยฉบับ

และในวันนี้ 

วันที่คิดถึงกลิ่นแก้วหอมเย็นที่เคยลอยกรุ่นมากับสายลมยามดึก

ฉันจะเริ่มเขียนจดหมายฉบับที่ 101