บานไม่รู้โรย

๑.

ทุกคนอยากมีความสุข

ขณะเดียวกัน ทุกคนก็มีความแตกต่าง ทั้งรูปแบบของความสุข ความสามารถในการแสวงหาความสุข รวมทั้งปัจจัยที่นำไปสู่ความสุข

บางคนต้องการเวลา บางคนต้องการใครบางคน บางคนต้องการเงิน บางคนต้องการวิธีการ บางคนต้องการทุกอย่าง และคงมีบ้าง ที่ยังไม่รู้ว่าต้องการอะไรกันแน่

บางคนค้นหาความสุขจากความทรงจำในอดีต บางคนดื่มด่ำกับความสุขที่ซื้อหามาได้ บางคนฝันถึงความสุขจากความสำเร็จในอนาคต

แต่ไม่ว่ารูปแบบของความสุขของแต่ละคนจะเป็นอย่างไร เชื่อว่าจุดมุ่งหมายคงไม่ต่างกัน เราปรารถนาความสุขที่จะทำให้การอยู่ร่วมกับคนอื่นๆ เป็นเรื่องสนุกสนาน ความสุขที่จะทำให้การทำงานเป็นโอกาสพิเศษของการเติบโตงอกงาม ความสุขที่สร้างแรงบันดาลใจ ทำให้การลืมตาตื่นในแต่ละวันมีความหมายและเต็มไปด้วยพลังชีวิต

๒.        

ระหว่างทำหน้าที่บรรณาธิการร้อยเรียงเนื้อหาของหนังสือเล่มหนึ่ง ฉันนึกสนุกทำตัว “ติสท์” ด้วยการแสวงหาแหล่งทำงานใหม่ๆ เพื่อ “บิลท์” อารมณ์ให้ต่างไปจากการอยู่บ้าน (ที่เต็มไปด้วยตัวก่อกวนสี่ขา) มีทั้งห้องสมุด ท่าเรือข้ามฟาก บนเรือด่วนเจ้าพระยา ในร้านอาหาร ที่ทำงานเพื่อน บนรถประจำทาง กลางสวนสนุก บางทีก็สวนสาธารณะ และบางครั้งก็ศาลาวัด

ครั้งหนึ่ง แบกโน้ตบุ๊คเครื่องโบราณไปนั่งที่ร้านกาแฟริมถนนพหลโยธิน ทั้งที่ไม่ใช่คอกาแฟ นั่งทำงานพลาง สูดกลิ่นหอมกรุ่นจากถ้วยกาแฟ (ของคนอื่น) ไปพลาง

ร้านนั้นมีหลักการชงกาแฟว่าต้องใช้น้ำที่อุณหภูมิ ๙๔ องศาเซลเซียส ซึ่งเป็นองศาความร้อนที่มีผลต่อฟองครีมและรสชาติของกาแฟมากที่สุด คนชงบอกว่าถ้าอุณหภูมิต่ำกว่า ๘๐ องศา รสชาติจะอ่อนเกินไป ถ้าสูงเกิน ๙๖ องศา รสชาติกาแฟจะขม ฝาด และมีกลิ่นไหม้ ดื่มไม่อร่อย ตัวเลข ๙๔ คือค่าเฉลี่ยที่ลงตัวที่สุด

ฉันคิดถึงรสชาติความสุขของชีวิต กว่าที่เราจะรู้ว่าต้องชงในสัดส่วนและอุณหภูมิเท่าไรจึงพอเหมาะ คงต้องลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้ง

ถ้าหากปริมาณกาแฟ น้ำตาล และครีม ทำให้กาแฟแต่ละถ้วยแตกต่าง ความสุขที่เราแต่ละคนชงเองในสัดส่วนตามใจชอบ ก็คงหวาน ขม ข้นเข้ม แตกต่างเช่นกัน

น่าสนใจว่าความสุขของแต่ละคนใช้อุณหภูมิในการชงกี่องศา

๓.

ครั้งหนึ่ง ฉันมีโอกาสใช้ช่วงเวลาอบอุ่นกับเพื่อนหลากหลายวัยในวงสุนทรียสนทนา นำโดยพี่ใหญ่ วิศิษฐ์ วังวิญญู และอาจารย์ฌานเดช พ่วงจีน ในค่ำคืนที่ฝนเมืองเชียงรายกำลังพรมภูเขาอย่างเริงร่า เราคุยกันถึงความกล้า ความกลัว ความรัก ความหลง ความเขลา และการขัดเกลาตนเอง

ณ ขณะหนึ่ง ท่ามกลางธรรมชาติ เราพูดคุยกับตนเอง นิ่งฟังเสียงภายใน และนำผลการเรียนรู้มาเล่าสู่กันฟัง เราต่างรู้สึกถึงความสุขที่ผุดพรายขึ้นในความคำนึง ทั้งรูป รส กลิ่น เสียง และสัมผัส และเมื่อนำออกมาวางเผื่อแผ่แก่กัน ก็พบว่าความสุขช่างหลากหลายและรื่นรมย์

การได้เห็นรอยยิ้มอบอุ่นของแม่

รสชาติหวานเย็นชื่นใจของแตงโมสดฉ่ำในวันที่ร้อนอบอ้าวของเดือนเมษายน

ความรู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบายหลังการปลดทุกข์ในห้องน้ำ

ได้นอนห่มผ้าอุ่นๆ ใต้หลังคาสังกะสีที่ฝนกำลังหล่นใส่ดังกราวๆ

ได้รับเงินเดือนเดือนแรกในชีวิตการทำงาน

ช่วงเวลาที่ได้อ่านนิทานกับลูกก่อนนอน

การได้สัมผัสขนนุ่มนิ่มของแมวตัวอ้วนๆ

อ้อมแขนโอบเอื้อของมิตรในยามหัวใจอ่อนล้า

เมื่อได้ขับรถแล่นฉิวบนถนนโปร่งโล่งของมหานคร

การได้ช่วยเหลือใครสักคนที่กำลังทุกข์ร้อนสาหัส

มีโอกาสได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นในเช้าตรู่วันหนึ่ง

การได้ค้นพบคำตอบบางประการที่หมกมุ่นครุ่นคิดตลอดมา

ค่ำคืนอันสุขสบาย เมื่อแหงนเงยขึ้นสบตากับพระจันทร์ที่ลอยนิ่งสงบอยู่เบื้องบน

เสียงกระซิบหวานของคนรักและช่วงเวลาของความเข้าอกเข้าใจ

ฯลฯ

หลายครั้งที่การทำความเข้าใจความสุขของผู้อื่น คือการขยายอาณาจักรแห่งความสุขของตนเอง

เราต่างยิ้มให้กันและกัน

แท้จริงแล้ว รอบตัวเรามีความสุขล่องลอยอยู่ ทุกที่ ทุกเวลา

ไม่ยากที่จะค้นหา และไม่ยากที่จะพบ