การตัดสินใจของสุดหล่อ

สุดหล่อเป็นหนุ่มน้อยน่ารัก คล้ายๆ ดาราที่แสดงในหนังฝรั่งเรื่องเบนจี้

"ดาราคนไหนอ้ะ" เพื่อนสงสัย
"ก็ดารานำไง ที่ชื่อเบนจี้น่ะ" ฉันบอก เธอเคยดูนานแล้ว คงจำไม่ได้ละสิ หุหุ
"อ้าว นั่นมันหมานะ" เพื่อนว่า
ก็หมาน่ะสิจ๊ะ เฮ้อ

.........

เห็นครั้งแรกสุดหล่อไม่ได้มีแววหล่อแม้แต่นิด ขี้เหร่ก็ยังธรรมดาไป เรียกว่าเกือบดูไม่ได้เลยดีกว่า

ฉันกำลังยืนอยู่หน้าบ้านเช่าที่ขอนแก่น เมื่อหมาตัวหนึ่งเดินผ่านมา

มันเดินเหยาะๆ เหมือนไม่เต็มใจจะเดิน หัวลีบๆ ที่มีเนื้อบางๆ หุ้มกะโหลกนั้นก้มงุด ขาหลังโก่ง ตลอดทั้งตัวหัวจรดหางไม่มีขนสักเส้น ผิวหนังสกปรกกระดำกระด่างเต็มไปด้วยแผล หนองไหลเยิ้ม บางแผลแดงเถือก แฉะฉ่ำทั้งน้ำเลือดน้ำเหลือง ส่งกลิ่นเหม็นหึ่ง แมลงวันกลุ่มหนึ่งบินตามอย่างตั้งอกตั้งใจ

"จุ๊ จุ๊ ไปไหนจ๊ะ สุดหล่อ" ฉันทักทาย ไม่รู้หรอกว่ามันชื่ออะไร แต่ตั้งใจเรียกให้ตรงข้ามกับสารรูปของมัน

ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ที่แสดงว่าได้ยิน มันก้มหน้าเดินผ่านฉันไปเหมือนไม่สนใจอะไรเลยในโลก

วันต่อๆ มา สุดหล่อยังคงเดินผ่านบ้านฉัน แมลงวัน(คงจะกลุ่มเดิม) ยังบินตามอย่างไม่ลดละเลิก

ฉันทักมันทุกวัน แต่มันก็ไม่เคยสนใจ

วันหนึ่ง ฉันโชว์ชามข้าวคลุกแกงจืด "กินข้าวมั้ยจ๊ะ สุดหล่อ" มันเดินผ่านเฉย ทั้งที่ผอมจนหัวโต

วันต่อมา ฉันไม่ทัก แต่วางชามข้าวไว้นอกรั้วแล้วถอยเข้าบ้าน แอบเห็นสุดหล่อเดินผ่านไปแล้วหยุด  ย้อนกลับมากินช้าๆ จนเกลี้ยงชาม แล้วก็ไป

จากวันนั้น สุดหล่อก็แวะกินข้าวหน้าบ้านทุกวัน แต่มันไม่สนใจอะไรเลย ไม่เงยหน้า ไม่มอง คุยด้วยก็เฉย ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เหมือนหมาหูหนวก กินแล้วก็ก้มหน้าเดินเหยาะๆ ต่อไป ไม่เคยวิ่ง ขนาดข้ามถนน มันยังเดินระทวยเป็นทองไม่รู้ร้อน รถต้องหลบหลีกมันเอง

ฉันตามไปสืบในซอยที่เห็นสุดหล่อเดินเข้าไป ได้ความว่ามันชื่อไอ้เตี้ย เป็นหมาบ้านยายละมุดขายขนมจีน ความจริงเป็นหมาของลูกสาว แฟนซื้อให้ แต่พอเลิกกัน ต่างคนต่างมีกิ๊กใหม่ สุดหล่อก็กลายเป็นหมาหัวเน่า ยายละมุดต้องรับภาระต่อทั้งที่ไม่เต็มใจจะรับ

สุดหล่อไม่ค่อยได้กินอะไร นอกจากบางวันมีขนมจีนเหลือ ไม่มีใครเล่นด้วย ไม่มีคนลูบหัว พูดคุย อาบน้ำหรือหาเห็บหมัดให้

บางคืนยายละมุดลืมหมา สุดหล่อต้องนอนตากยุงริมถนน พอขี้เรื้อนกิน มันเลยหมดสิทธิ์เข้าบ้านอย่างถาวร

สุดหล่อคงรู้สึกเหมือนอยู่ลำพังในโลกใบนี้

ฉันซื้อขี้ผึ้งผสมกำมะถันมาทาแผลให้สุดหล่อ มันยืนเฉยเหมือนหุ่น หน้าฉันมันก็ไม่มอง ความจริงมันไม่มองอะไรเลย ตาลอยไปไหนไม่รู้

ความที่มันเฟะทั้งตัว ยากระปุกหนึ่งใช้ได้แค่ 2-3 ครั้งก็หมด ทายาเสร็จทุกครั้งฉันต้องรีบอาบน้ำ เพราะเหม็นทั้งยา เหม็นทั้งน้ำหนองจากแผลสุดหล่อ
อาบแล้วยังเหม็นอย่างน่าประทับใจไปอีกครึ่งวัน!

ทายาทุกวันจนผิวหนังแฉะๆ แห้งหมด ฉันก็ลากสายยางออกมาจากบ้าน ลงนั่งอาบน้ำให้สุดหล่อข้างถนน มีสมาชิกบ้านสี่ขาตัวอื่นๆ เบียดกันดูอยู่หลังประตูรั้ว

ฉันเกร็งนิดๆ กลัวสุดหล่อดิ้น แต่ปรากฏว่าสุดหล่อยืนนิ่ง มันสะดุ้งนิดเดียวเมื่อน้ำเย็นๆ กระทบผิว

ถูนวดไปสักพัก มันก็แหงนหน้าขึ้น หลับตาพริ้มขณะที่ฉันถูแชมพูใต้คาง ที่สำคัญ มันโบกหางเบาๆ เป็นครั้งแรก!

เฮียเล็ก เจ้าของร้านชำฝั่งตรงข้ามถึงกับเดินข้ามถนนมาดู
"ได้อาบน้ำซักทีนะเตี้ย" เขาพูดกับหมา แล้วยิ้มให้ฉัน

ยายละมุดนั่งรถสองแถวกลับจากซื้อกับข้าวผ่านมาพอดี
"แหม ไอ้เตี้ย ไอ้ห่_ สบายจริงนะมึง" แกตะโกน

อาบน้ำเช็ดตัวเสร็จ ฉันถาม เป็นไงสุดหล่อ มันมองหน้า กระดิกหาง แล้วเลียมือฉันทีหนึ่ง
แหม อยากร้องไห้ค่ะ

ตาโตๆ ของสุดหล่อเริ่มมีแวว เนื้อหนังค่อยๆ แน่นขึ้น ขนเริ่มยาวเอา ยาวเอา

การเฝ้าดูความเปลี่ยนแปลงของสุดหล่อแต่ละวัน เป็นเวลามหัศจรรย์ส่วนตัวของฉันก็ว่าได้ เหมือนได้ดูวิวัฒนาการของเอเลี่ยนที่ค่อยๆ กลายร่าง

ในที่สุด ฉันก็ได้รู้ว่าสุดหล่อเป็นหมาพันธุ์ไหน ใครเคยดูหนังเรื่องเบนจี้ พระเอก(หมา) นั่นแหละค่ะ ที่หน้าตาคล้ายๆ สุดหล่อ

"เลี้ยงมันไว้เลย อยู่บ้านมันก็ไม่มีใครรัก" เฮียเล็กยุ เมื่อเห็นสุดหล่อวิ่งมากินข้าวบ้านฉันทุกวัน (มันวิ่งเป็นแล้วด้วย!) ตาที่เคยว่างเปล่าเป็นประกายสุกใส มีชีวิตชีวา พุงยานเรี่ยพื้นเพราะกินเก่ง

ปรากฏว่าลูกสาวยายละมุดไม่ให้ แหม ซื้อมาแพงนะ (ยะ)

วันหนึ่ง สุดหล่อกินข้าวเสร็จก็ลงนอนพิงประตูรั้ว ไม่ลุกกลับบ้านเหมือนเคย

ฉันออกไปทำงาน กลับมาตอนเย็น สุดหล่อก็ยังนอนเล่นอยู่ที่เดิม ลูกสาวยายละมุดซ้อนรถแฟน(ใหม่)ผ่านมาเรียก ไอ้เตี้ย ไอ้เตี้ย มันผงกหัวขึ้นมองแล้วนอนต่อ

ฉันเปิดประตูรั้วเพื่อเก็บรถมอเตอร์ไซค์ สุดหล่อลุกพรวดแซงเข้าบ้านหน้าตาเฉย
แปลกที่หมาตัวอื่นๆ ในบ้านไม่เห่าหรือรุมฟัดสุดหล่อ แถมบางตัวยังเข้ามาเล่นด้วย

สุดหล่อไม่ยอมกลับบ้านทั้งคืน

เช้าวันต่อมา ยายละมุดกลับจากตลาดผ่านบ้านฉัน เห็นหมานอนอยู่ แกตะโกนเรียก ไอ้ห่_เตี้ย กลับบ้านเดี๋ยวนี้นะมึง

สุดหล่อลุกตามเสียงเรียกชื่อ พอเห็นหน้ายายละมุด มันก็สะบัดก้น มุดเข้าไปนอนใต้ถุนบ้าน

"หนอย ไอ้ชาติหมา ไอ้จองหอง กลับไปกูจะตีให้ตายเลย" ยายละมุดด่าหมา แต่หันมายิ้มกับฉันทีหนึ่ง แล้วสั่งทิ้งท้าย "จองหองให้ตลอดนะมึง"
สุดหล่อ(ผู้จองหอง)ไม่กลับบ้านของมันอีกเลย ยายละมุดผ่านบ้านฉันทีไร ตะโกนเรียก(ส่วนใหญ่ด่า)หมา สุดหล่อทำหูทวนลม

แต่พอฉันเรียก "สุดหล่อ!" มันกระเด้งตัวขึ้นจากท่านอน วิ่งตุ้บตั้บมาหาด้วยรอยยิ้ม (สาบานว่าฉันเห็นมันยิ้มจริงๆ ค่ะ)

มันตัดสินใจแล้ว ว่ามันชื่อสุดหล่อ มันจะอยู่บ้านนี้
แล้วฉันก็เคารพการตัดสินใจของมันเสียด้วยสิ