วันก่อน

ชีวิตวุ่นวายจนแทบโงหัวไม่ขึ้น 
เข้าบ้านแค่อาบน้ำแล้วซุกหัวนอน ก่อนจะตื่นเพราะนาฬิกาปลุก ลุกโผเผออกไปลุยงานต่อในวันรุ่งขึ้น
คืนหนึ่งจำต้องรื้อค้นหาอะไรบางอย่างในตู้ที่ไม่ได้เปิดมาปีกว่า 
โอ๊ว..พระเจ้า! (ดัดจริตอุทานแบบหนังฝรั่งพากย์ไทย) 
ทุกสิ่งทุกอย่างในตู้กำลังสลายเป็นผุยผงด้วยกองทัพปลวก 
หนังสือเล่มโปรดเอย...สมุดบันทึกเรื่องราวบ้าๆ บอๆ สมัยวัยหวานเอย...อัลบั้มภาพสมัยเรียนเอย...
ว้าย กรี๊ดดด..จดหมายแฟนานุแฟนที่แสดงว่าเราก็เคยสวยเลือกได้(นะยะ) สมัยวัยรุ่นก็ด้วย
......
ไม่เหลืออะไรเลย แหลกสลายลงไปกับตา เหลือเพียงความว่างเปล่า กับฉันคนเดียวเท่านั้น....(ครวญเพลงพี่สุรสีย์ อิทธิกุล) ...อ้อ กับเหล่าปลวกอ้วนพีอีกฝูงหนึ่ง (ปาดน้ำตา ริมฝีปากสั่นระริก) 

อยากจะคว้าเชลไดรฟ์มาฉีดๆๆๆ ด้วยความแค้น 
แต่คิดไปคิดมา "ฉันมันผิดเอง" ที่ละเลยสิ่งสำคัญ ปล่อยเวลาให้เหล่าปลวกได้ทำตามอำเภอใจ โทษใครไม่ได้ ได้แต่เก็บไว้เป็นบทเรียนราคาแพง