ใจบางๆ

กดเอทีเอ็มออกมาห้าร้อยบาท 
มองกระดาษที่เครื่องส่งออกมาให้ (ทั้งที่ไม่อยากมอง) เห็นตัวเลขที่เหลือแล้วถอนใจ (ถอนยังไงก็ไม่ขึ้น) 
เฮ้อ.. จะอยู่ได้อีกกี่วันวะเนี่ย

เมื่อวานซื้อข้าวสารอีกหนึ่งท่อน (กระสอบ) ราคา (ต่อรองแล้ว) 540 บาท คาดว่าคงพอกินไปได้สัก 7-8 วัน

"อาไร้ ตัวแค่นี้ กินข้าวทีอาทิตย์ละกระสอบ" เพื่อน (ไม่สนิท) คนหนึ่งเคยถามพลางตาโตเท่าไข่ไก่ซีพีเบอร์ศูนย์
"เปล่า ไม่ได้กินเอง" ฉันบอก "เอาไปเลี้ยงหมาที่บ้าน"

"อุ๊ย เธอเลี้ยงหมากี่ตัวกันจ๊ะ พันธุ์อะไร ทำไมกินข้าวมากมายขนาดนั้น" เพื่อนซักไซ้ (ก็บอกแล้วว่าไม่สนิท)

"39 ตัว" ฉันตอบ
เพื่อนทำตาโตกว่าเดิม อ้าปากหวออีกต่างหาก

"แมวอีก 27 ตัวด้วยละ" ฉันเพิ่มเติมข้อมูลให้ไข่ไก่เบอร์ศูนย์กลายเป็นไข่นกกระจอกเทศ

"โห...เพิ่งรู้ว่าเธอมีฟาร์ม" สีหน้าเพื่อนออกจะทึ่ง "เพาะพันธุ์หมาแมวขายเหรอ"
"เปล่า"
"เลี้ยงไว้เฝ้าบ้านอะไรเงี้ยเหรอ"
"เปล่า เลี้ยงเฉยๆ แบบว่า เลี้ยงเอาฮาอ้ะ" ฉันตอบหน้าตาย

เพื่อนทำท่าอึ้งๆ แล้วก็คงอดใจไม่ไหว เลยถามตรงๆ แบบจริงจัง
"โทษนะ เธอบ้าหรือเปล่าเนี่ย"

.........

ฉันไม่ใช่คนใจดีมีคุณธรรมมากมายอะไร บ่อยครั้งที่คิดถึงความสุขส่วนตัว อยากมีโน่นนี่ประสาคนมีกิเลส วิ่งขึ้นรถเมล์ก็ยังเคยช่วงชิงที่นั่งโดยไม่สนใจใคร กินสลัดบาร์ก็ยังเคยตั้งใจจะตักให้มากที่สุด (ด้วยชามใบจ้อยที่สุด)

แต่ความสงสารกระมัง ที่ทำให้กรีดนิ้วหิ้วลูกหมาสกปรกที่มีแต่หนังหุ้มกระดูก พุงป่อง ขี้ตาฉ่ำ ก้นแฉะน่าคลื่นไส้ตัวหนึ่งไปหาหมอ เพียงเพราะมันเดินโซเซตามฉันอย่างไม่ลดละ และฉันหาแม่ของมันไม่พบ

การจำใจประคบประหงมดูแลลูกหมาสารพัดโรคตัวแรก ทำให้เกิดความผูกพัน ฉันเริ่มสนใจรายละเอียดในชีวิตคน (และสัตว์) อื่นๆ แล้วก็ได้พบว่า มีเรื่องราวมากมายในโลกนี้ที่เราไม่เคยใส่ใจ

นึกถึงประโยคที่ว่า "แค่เปลี่ยนวิธีคิด ชีวิตก็เปลี่ยนแล้ว"

ต่อจากนั้น ฉันเป็นต้องได้เจอหมาแมวป่วยบ้าง ถูกทิ้งบ้าง ถูกรถชน เดินลากขาเน่าๆ อยู่ข้างทาง ทำใจไม่ได้ก็ต้องพาไปหาหมอ ทิ้งต่อไม่ได้ก็ต้องเลี้ยงไว้

บางตัวมีลูกติดท้องมา ฉันได้ลูกหมาลูกแมวเพิ่มโดยไม่ได้ตั้งใจ ต้องไล่ทำหมันกันเป็นที่เอิกเกริก 
บางช่วงหมาแมวถึงวัยทำหมันพร้อมๆ กัน 7-8 ตัว ต่อด้วยหมาป่วยอีก 4-5 ตัว ฉันกลายเป็นคนกระเป๋าแบนแฟนทิ้ง เหมือนเพลงของเอกราช สุวรรณภูมิ

"คนรักจากลา ตอนชะตาของพี่ตกต่ำ
กลับบ้านยามค่ำ เห็นเพียงห้องเปล่าใจหาย...."

ฉันพยายามจำกัดจำนวนหมาแมวอย่างสุดความสามารถ ไม่งั้นอาจจะต้องกัดก้อนเกลือกิน แต่สายตาสั้นๆ ก็ยังสะเปะสะปะไปเจออยู่เรื่อยๆ จนอยากเขกหัวตัวเอง

หนักๆ เข้าถึงกับมีคนเอาลูกหมาทั้งครอกใส่ถุงมาทิ้งไว้ให้หน้าบ้าน

เผลอแป๊บเดียว ฉันต้องตะเกียกตะกายไปกู้เงินธนาคาร ได้แค่พอซื้อที่ดินบ้านนอกได้หนึ่งกระแบะมือ เพื่อแลกกับความสบายใจของเพื่อนบ้าน(และตัวเอง) และให้หมาๆ แมวๆ มีที่เหยียดแข้งขามากขึ้นกว่าบ้านจัดสรรชานเมืองกรุงเทพฯ

(แต่ไปๆ มาๆ บ้านจัดสรรชานกรุงก็กลายสภาพเป็นบ้านพักฉุกเฉินให้กับหมาแมวรุ่นใหม่ๆ ที่ฉันเจอในเมือง ก่อนที่จะย้ายไปอยู่บ้านพักถาวรที่บ้านนอกอีกจนได้)

นึกถึงคำถามเพื่อนว่าเลี้ยงไปทำไม

ตอบง่ายๆ เลี้ยงเพราะไม่มีใครเลี้ยง เพราะไม่อยากให้มันตาย อยากให้มันหายเจ็บ หายป่วย และอยากให้มันรู้ว่าโลกนี้ไม่ได้โหดร้ายจนเกินกว่าจะแบ่งน้ำใจให้กัน 

เป็นเหตุผลง่ายๆ ที่ทำให้ปริมาณเจ้าสี่ขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนฉันต้องถอนใจเฮือกๆ ทุกครั้งที่กดเอทีเอ็มแบบนี้แหละ  

หลังๆ พยายามทำตัวเหมือนคนเย่อหยิ่ง (เดินเชิดหน้า) ไม่อยากก้มสบตาหมาข้างถนนตัวใดทั้งสิ้น กลัวใจอ่อน

นึกถึงเพลง "ใจบางๆ" ของหนุ่มเสก เสกสรร ชัยเจริญ

เป็นเพราะใจเราอ่อน อยากทำหัวใจขึ้นใหม่

อยากตกแต่งดวงใจเล็กๆ ให้แข็งแรงพอจะทนไหว
พอแล้วพอ พอฉันพอดีกว่า....

แต่ก็ทำได้แค่ถอนใจยาวๆ อีกที เฮ้ออออออออ.........